به گزارش پایگاه خبری و رسانه‌ای حوزه‌های علمیه خواهران، خانم خدیجه جلالی، استاد حوزه با حضور در غرفه مرکز مدیریت حوزه‌های علمیه خواهران در سی و دومین نمایشگاه بین‌المللی قرآن کریم که در مصلی تهران در حال برگزاری است، با اشاره به موضوع بازخوانی حب و عشق در عبادات از منظر قرآن و عرفان، اظهار کرد: در مقدمه باید عرض کرد که انسان و بماهو انسان همواره در طول زندگی همواره نیازمند آرامش حقیقی بوده است زیرا این آرامش فطرتا درون انسان قرار دارد که یکی از اسباب آرامش انسان حب، محبت و عشق است.

وی افزود: اگر به معنای واژه عشق بپردازیم، عشق در لغت‌نامه دهخدا به گیاهی که به درخت متصل است، تفسیر می‌شود و آنقدر قدرت چسبندگی این گیاه زیاد است که توان درخت را می‌گیرد و به‌ مرور زمان خشکیده می‌شود و اگر گریزی به آیات قرآن کریم زده شود، عدم ذکر واژه عشق به طور مستقیم را می‌توان مشاهده کرد اما در مقابل آن، واژه حب بیش از صدر بار ذکر شده است.

استاد حوزه ادامه داد: در اولین مخلوقی که از جانب خداوند صادر شد میان علما، عرفا و ادیبان اختلافاتی از قبیل أول ما خلق الله العشق، أول ما خلق الله العقل و أول ما خلق الله حقیقت نور محمدی بوجود آمده است، پیامبر گرامی اسلام نیز در این زمینه می‌فرماید؛ کنت نبیا و آدم بین الماء و الطین و اشعاری مانند؛ بودم آن روز من از طایفه دور کشان/ نه از خاک نشان بود و نه از تاک نشان که اشاره به شان و منزلت خلقت حضرت محمد(ص) دارد.

جلالی ابراز کرد: عشق نیز در انسان منجر به ساخت یک اکسیر می‌شود که می‌تواند حقیقت وجودی را مانند کیمیا منقلب کند و انسان را به موجودی دیگر مبدل کند اما نکته‌ای که در این مسئله حائز اهمیت است، عشق حقیقی و واقعی مانند عشق الهی می‌باشد نه عشق‌های مجازی، امیرالمومنین علی(ع) در رابطه با عشق حقیقی می‌فرماید؛ أللّهمّ، إنّی لا أعبدک خوفاً من نارک و لا طمعاً لجنّتک، بل وجدتک أهلاً للعبادة فعبدتک.

استاد حوزه بیان کرد: معنای عشق در طریقت و محفل صوفیانه به شطحیات تعبیر می‌شود یعنی اولین چیزی که انسان را به خود وابسته و جذب می‌کند شریعت است و انسان عاشق کسی است که در ابتدا به شریعت عمل کند سپس وارد فلسفه و عرفان شود که بعد از آن طریقت و حقیقت فائق خواهد آمد.

وی ادامه داد: آن چیزی که از اهمیت زیادی برخوردار است، یافتن مصابیح واژه عشق و محبت است که انسان چگونه می‌تواند به مراتب آن دست‌یابد، امیرالمومنین علی(ع) در این راستا می‌فرماید؛ و مَن عَشِقَ شَیئا أعشی (أعمی) بَصَرَهُ و أمرَضَ قَلبَهُ، فَهُوَ یَنظُرُ بِعَینٍ غَیرِ صَحیحَةٍ  و یَسمَعُ بِاُذُنٍ غَیرِ سَمیعَةٍ، قَد خَرَقَتِ الشَّهَواتُ عَقلَهُ  و أماتَتِ الدّنیا قَلبَهُ، هرکه شیفته چیزی شود آن چیز دیده اش را کور و دلش را بیمار گرداند؛ چنین کسی با دیده ای ناسالم می نگرد و با گوشی ناشنوا می شنود؛ شهوت خرد او را از هم گسیخته و دنیا دلش را میرانده است.

اهمیت قرب نوافل در دستیابی به عشق حقیقی

جلالی اعلام کرد: یکی از راه‌های دستیابی به این عشق حقیقی در مسیر بندگی، قرب نوافل است که در روایای از پیامبر اسلام نقل شده است؛ قالَ اللّه ُ: ما تَحبَّبَ إلَیّ عَبدی بشیءٍ أحَبَّ إلَیَّ ممّا افْتَرَضْتُهُ علَیهِ و إنّهُ لَیَتحبَّبُ إلَیَّ بالنّافِلَةِ حتّی اُحِبَّهُ، فإذا أحْبَبْتُهُ کنتُ سَمْعَهُ الّذی یَسمَعُ بهِ و بَصرَهُ الّذی یُبصِرُ بهِ و لِسانَهُ الّذی یَنْطِقُ بهِ و یَدَهُ الّتی یَبْطِشُ بها و رِجْلَهُ الّتی یَمشی بها، إذا دَعانی أجَبْتُهْ و إذا سَألَنی أعْطَیتُهُ، خداوند فرمود: بنده ام با هیچ کاری دوست داشتنی تر از انجام واجبات، محبوب من نمی شود و با انجام مستحبات وسیله جلب محبت مرا فراهم می آورد چندان که محبوب من می شود و چون دوستش بدارم گوش شنوای او می شوم و چشم بینای او و زبان گویای او و دست نیرومند او و پای ره پوی او و هرگاه مرا بخواند پاسخش دهم و هرگاه از من چیزی بخواهد عطایش کنم

استاد حوزه گفت: آیات دیگری در قرآن کریم مانند آیه ۱۶۵ و ۲۲۲ سوره بقره نیز به این موضوع اشاره دارند؛ وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْدَادًا یُحِبُّونَهُمْ کَحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ وَلَوْ یَرَی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِذْ یَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِیعًا وَأَنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعَذَابِ، إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ وَیُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ.

وی اظهار کرد: روایت قدسی، کنت کنزاً مخفیاً فأحببت أن اُعرف فخلقتُ الخلق لکَی اُعرف، نشان ‌دهنده این است که انسان از طریق شناخت و معرفت می‌تواند به عشق و عاشقی دست‌یابد، قرآن کریم راه رسیدن به حب الهی را عمل صالح می‌داند و شهید مطهری نیز یکی از راه‌های رسیدن به عشق الهی را محبت به اهل بیت(ع) می‌داند و به توصیه امام صادق(ع) اذکار و خواندن ادعیه مانند دعای ابوحمزه ثمالی و دعای سحر به‌ویژه در ماه مبارک رمضان می‌تواند راه حقیقت عشق انسان را هموار نماید.

جلالی افزود: در نامه‌ای که مرحوم امام(ره) در سال ۶۲ شمسی به فرزندشان سید احمد مکتوب نمودند، به حب دنیا و مراقب از نفس اشاره کردند زیرا حب دنیا منجر به کور کردن چشم و دل انسان می‌شود و او را از دستیابی به عشق خدواند منقطع می‌کند و نکته‌ای دیگر که امام راحل بیان می‌کند این است که نباید از خدمت به خلق نیز کناره‌گیری کرد زیرا صرف سجاده پهن کردن برای دستیابی به این سعادت کفایت نمی‌کند و در پایان ایشان فرزند خود را به نماز امر می‌کنند.

وی در پایان گفت: حب و عشق الهی یکی از مبانی لذت است که انسلن را به مراتب والا می‌رساند و به دلیل آنکه گناه نیز دارای لذت است بسیاری از انسان‌ها لذت فانی را به باقی ترجیح می‌دهند که برای جلوگیری از آن نیازمند ایجاد یک الگوریتم خاص مانند توحید،  معاد و حجاب و عفاف در مسیر خداوند می‌باشد.

انتهای پیام/