معاون فرهنگی مدرسه علمیه صدیقه طاهره غرقآباد نقش محوری حضرت سوسن ملقب به «جدّه» در تربیت و آمادهسازی فرزند بزرگوارشان برای مقام امامت را تشریح کرد و وصایت ایشان توسط امام عسکری (ع) را اوج درایت و مدیریت این بانوی فاضل دانست.
به گزارش پایگاه خبری و رسانهای حوزههای علمیه خواهران/مرکزی، خانم دنیائی معاون فرهنگی مدرسه علمیه صدیقه طاهره (س) غرق آباد در گفتوگویی، به مناسبت میلاد یازدهمین پیشوای شیعیان امام حسن عسکری (ع)، به تبیین نقش بیبدیل مادر گرامی ایشان حضرت سوسن (حدیثه) پرداخت.
معاون فرهنگی مدرسه علمیه غرقآباد با اشاره به لقب پرمعنای «جدّه» که شیعیان برای حضرت سوسن به کار میبرند، ایشان را یکی از زنان برجسته و فاضل تاریخ اسلام و مفتخر به همسری امام هادی(ع) و مادری امام حسن عسکری (ع) خواند.
خانم دنیائی، با تأکید بر بُعد تربیتی، اظهار داشت: امام حسن عسکری (ع) در خانهای متولد و رشد یافتند که مرکز علم، تقوا و کرامت الهی بود.
وی افزود: حضور حضرت سوسن، نه تنها به عنوان یک مادر، بلکه به عنوان یک مُحدّثه و عالمه که در منابع شیعی به آن اشاره شده، تضمینکننده محیطی سرشار از فضیلت بود.
خانم دنیائی، تقوای بینظیر و بینش عمیق حضرت سوسن را الگویی عملی برای فرزندشان برشمرد تا صفات لازم برای رهبری امت و پذیرش هدایتهای الهی و عصمت ذاتی امامت را از سنین پایین کسب کنند.
معاون فرهنگی مدرسه علمیه حضرت صدیقه طاهره(س)، اوج اعتماد و تأیید بر کمالات حضرت سوسن را در تصمیم حیاتی امام حسن عسکری (ع) برای تعیین وصی دانست.
وی بیان کرد: در شرایط بسیار حساس و خفقان عباسیان که تلاش میکردند نسل امامت را منقطع و فرزند امام را شناسایی کنند، امام عسکری (ع) در اقدامی استراتژیک، مادر خویش، حضرت سوسن، را وصی و مجری امور خود تعیین نمودند.
خانم دنیائی، این وصایت را دلیل قاطعی بر اوج درایت، قدرت مدیریت و رازدار بودن حضرت سوسن و اثباتکننده کمال علمی و عملی ایشان دانست؛ چرا که امام معصوم هرگز فردی عادی را به عنوان وصی برای امور شیعیان و میراث امامت انتخاب نمیکنند.
وی اضافه کرد: نقش مادر امام حسن عسکری (ع) فراتر از تربیت یک فرزند عادی بود، ایشان زمینهساز رشد فکری و معنوی امامی شد که به دلیل شرایط ویژه سیاسی، نیاز به مادری با بالاترین سطح آگاهی و مدیریت داشت.
خانم دنیائی تأکید کرد: وصایت او نیز گواه نهایی بر آمادهسازی موفق و نقش حیاتی ایشان در حفظ اصل امامت و آمادهسازی برای دوران غیبت صغری است.
انتهای پیام/
نظر شما