به گزارش پایگاه خبری و رسانه‌ای حوزه‌های علمیه خواهران/هرمزگان، جلسه اخلاق عمومی با حضور حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر محسن ابراهیمی نماینده مردم هرمزگان، مدیر، کادر، اساتید و طلاب مدرسه علمیه حضرت زینب(سلام‌الله‌علیها) برگزار شد.
حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر محسن ابراهیمی به جایگاه مرحوم نراقی در بحث تهذیب پرداخت و گفت: مرحوم نراقی انسانی مهذب بود، یعنی راه تهذیب را خود طی کرده بود، نه آنکه تنها کتابی بنویسد تا دیگران بخوانند، او هم عامل بود و هم عالم، و میان علم و عملش فاصله‌ای وجود نداشت، هم نراقی پدر و هم نراقی پسر، هر دو از اهل سیر و سلوک حقیقی بودند.

وی با بیان اینکه تهذیب، راهی درونی و مجاهدتی نفس‌محور است، افزود: مرحوم نراقی، چه در جامع‌السعادات و چه در معراج‌السعاده، اخلاق را صرفاً در قالب دستورالعمل بیان نکرده، بلکه آن را زیست کرده است، آثار او بازتاب تجربه‌ای واقعی از سیر درونی است، نه نظریه‌پردازی صرف، به همین دلیل سخنانش همچنان اثرگذار و زنده است.

امام جمعه میناب در ادامه به بیان حدیثی از امام صادق(علیه‌السلام) درباره ویژگی‌های انسان عارف اشاره کرد و گفت: عارف حقیقی با مردم زندگی می‌کند، اما دلش نزد خداست، در روایت آمده است: الإمام الصادق(علیه‌السلام): «العارفُ شخصُهُ مع الخلقِ و قلبُهُ مع الله، لو سَهَا قلبُهُ طرفةَ عینٍ لماتَ شوقاً إلی ربّه» انسان عارف، بدنش در میان مردم است ولی دلش با خداست، اگر لحظه‌ای از یاد خدا غافل شود، از شدت شوق به پروردگار جان می‌سپارد.(الکافی، ج۲، ص۱۳۴)

دکتر ابراهیمی با تقسیم عرفا به دو گروه، گفت: عرفا دو گونه‌اند: مناجاتی و خراباتی، مناجاتی بیشتر در خوف و اشک و دعا سیر می‌کند، در حالی که خراباتی با فنا و عشق و بی‌نیازی از غیر خدا معنا می‌یابد، اما در هر دو مسیر، هدف یکی است، رسیدن به مقام تزکیه و تهذیب.

وی در ادامه با استناد به آیه شریفه‌ی قرآن کریم افزود: قرآن کریم راه رستگاری را در تزکیه می‌داند، آنجا که می‌فرماید: قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا، ترجمه: به یقین رستگار شد آن‌که نفس خویش را تزکیه کرد.(سوره شمس، آیه ۹) این آیه در حقیقت روح اندیشه نراقی را بازتاب می‌دهد، چرا که همه آثار او از تهذیب و پاکی نفس آغاز می‌شود و به سعادت ختم می‌گردد.

امام جمعه میناب در پایان به توضیح ارتباط میان نراقی و آیه‌ مذکور پرداخت و افزود: مرحوم نراقی با دل نبستن به دنیا و توجه به مقصد برزخ، مصداق این آیه بود، او دنیا را مزرعه‌ای برای کمال می‌دید، نه مأمنِ ماندن، زندگی او دعوتی بود برای تطهیر درون و آماده‌سازی نفس برای سفر به عالم برزخ.