رئیس مرکز تحقیقات زن و خانواده تصریح کرد: نخستین چالش انقلاب اسلامی بعد از پیروزی، مساله حجاب بانوان بود و امام خمینی(ره) در ۱۵ اسفند همان سال در فیضیه یادآور شدند که زنان باید با حجاب اسلامی به محیط کار بروند.
به گزارش خبرگزاری کوثر، حجت الاسلام و المسلمین محمدرضا زیبایی نژاد در نشست برخط(آنلاین) اینترنتی با موضوع «نقش کنشگران فمنیسم بر وضعیت حجاب در ایران»اظهار داشت: باید مبداء تاریخی را در این جریان پیروزی انقلاب یا حول و حوش جریان مشروطه قرار دهیم، اولین نمود کشف حجاب در ایران که به طور خیلی نمایشی صورت گرفته در زمان ناصرالدین شاه و توسط قُرَّةُالعَین در اولین اجتماع بهائیت در نزدیکی شاهرود اتفاق افتاد.
رئیس مرکز تحقیقات زن و خانواده افزود: قُرَّةُالعَین در آن زمان در مواجهه با دین اسلام اقدام به کشف حجاب کرد و گفت دوران شریعت پیامبر(ص) به سر آمده و شریعت جدیدی نیز نیامده است و ما در شرف اتفاق جدیدی هستیم.
وی تصریح کرد: نخستین چالش انقلاب اسلامی بعد از پیروزی، مساله حجاب بانوان بود و امام خمینی(ره) در ۱۵ اسفند همان سال در فیضیه یادآور شدند که زنان باید با حجاب اسلامی به محیط کار بروند؛ وقتی این مطلب را کیهان منعکس کرد، دو روز مانده به روز جهانی زن، در بین زنان نگرانی ایجاد کرد، طرفداران سلطنت و تعدادی از زنان مارکسیست هم موضوع مناسبی برای ایجاد چالش پیدا کردند.
حجت الاسلام والمسلمین زیبایی نژاد اظهار داشت: بعد از سخنرانی امام در ۱۵ اسفند اعضای خانم اتحادیه ملی زنان حساس می شوند و خبرنگاران فمینیست غربی نیز وارد کشور شدند تا وضعیت لحظه به لحظه مبارزه زنان علیه حکم امام را منعکس کنند.
وی عنوان کرد: برخی از شخصیت ها همچون آیت الله طالقانی در ۱۹ اسفند ماه به تبیین فلسفه حجاب پرداخت و در نهایت اعلام کرد که قرار نیست حجاب توسط حکومت اجباری شود، در روز بعد امام این بحث آیت الله طالقانی را تایید کردند، اما توجه ها را به فلسفه حجاب جلب کردند، اما اینگونه منعکس شد که امام گفتند حجاب اجباری نیست.
رئیس مرکز تحقیقات زن و خانواده بیان کرد: در آن زمان تعدادی از فمینیست های خارج از کشور برای متقاعد کردن دولت ایران برای نبودن حجاب اجباری وارد کشور شدند و تلاشهایی را از سر گرفتند، در واقع ذهنیت فمینیست های غربی از ایران همان ذهنیت متاثر از شرق شناسی است و نمی توانند تصور کنند که با اینکه حجاب برای زنان ایرانی وجود دارد، اما میتوانند به عرصه اجتماعی ورود پیدا کنند در حالی که قبل از انقلاب، خانه نشین بودند.
وی با اشاره به تاریخچه فعالیت فمنیسم خاطرنشان کرد: در سال ۱۳۳۰ گروهی از دانشجویان و دانش آموزان ایرانیان خارج از کشور کنفدراسیونی مرکب از افراد ملی گرا و افراد چپ راه انداختند و در دهه ۴۰ و اوایل دهه ۵۰ موج دوم جریانات فمینیستی در اروپا و آمریکا شکل گرفت و این زنان کنفدراسیون پیشنهاد دادند که موضوع زنان در کشور را در اولویت قرار دهیم و در سال ۵۵ اولین ویژه نامه خود درباره وضعیت زنان ایران منتشر کردند.
حجت الاسلام والمسلمین زیبایی نژاد گفت: یک سال و نیم بعد از انقلاب مساله حجاب مسکوت میماند اما در سال 59 با گرم شدن هوا گزارش هایی به امام می رسد که کنار دریا زنان برهنه حضور پیدا میکنند، امام در تیرماه 59 خیلی تند در این باره صحبت می کند که فضای تفرجگاها با حضور زنان عریان آلوده شده و زنان بدون حجاب به ادارت میروند، امام در این باره محکم صحبت می کنند و بلافاصله بعد از آن شورای عالی انقلاب تشکیل جلسه می دهد و قانون الزام ورود زنان با حجاب به ادارت تصویب میشود و مرحوم قدوسی دادستان کل کشور به وسط می آیند و می گویند با افرادی که بیحجاب میآیند برخورد میشود.
وی افزود: این مساله برای زنان خارج نشین حساسیت ایجاد کرد و آنها در جلسهای گرد هم آمدند و خواستار اتحاد زنان غیرمسلمان ایرانی علیه حجاب اجباری شدند، در آن دوران رهبر معظم انقلاب به عنوان ریاست جمهوری به مسئله زنان حساسیت نشان داد و دستور تشکیل مرکزی برای زنان را صادر کردند.
رئیس مرکز تحقیقات زن و خانواده تصریح کرد:در دهه ۱۳۷۰ در دولت مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی بخش دفتر حقوق زنان در ریاست جمهوری راه اندازی شد و این دفتر سمن هایی را برای زنان ایجاد کرد که البته این حرکت متاثر از ورود سیاست های نئولیبرال بود و در این مقطع برخی از زنان فمینیست به بهانه حضور در کمپین های غیر فمینیستی وارد کشور و دولت شدند اما اهداف فمینیستی را دنبال کردند.
وی بیان کرد: در این دوره بود که متاسفانه چرخش گفتمان توسعه نئولیبرالی به جای گفتمان انقلابی مواجه شدیم و از طرفی سیاست نشریه های باز نیز در جهت شاخص های توسعه دنبال شد، سپس با آمدن دولت اصلاحات فضای جامعه بازتر و از سال ۷۷ تشکل های مستقل راه اندازی شد و از سال ۸۲ نواندیشان دینی وارد بحث حجاب می شوند و در دهه ۹۰ نیز مباحث مربوط به همجنس گرایی مطرح میشود.
حجت الاسلام و المسلمین زیبایی نژاد عنوان کرد: در چنین فضای بازی در سال ۸۳ جایزه صلح نوبل به شیرین عبادی تعلق گرفت، در حالی که سابقه کار خانم عبادی حقوق کودک و بعضا حقوق زنان بود و هیچ فعالیتی مربوط به صلح نداشت اما اعطا کنندگان توجیه کردند که ایشان برای کودکان کار می کند و اگر کودکان ساماندهی شوند صلح در جهان حاکم می شود اما خودشان هم می دانستند که این بهانهای بیش نبود.
وی خاطرنشان کرد: این امر موجب شد زنان با اختلافات عمیق اعتقادی و انقلابی دور هم جمع شوند و محور مقابله با حجاب به اشتراک برسند، از سال ۸۳ با انتقاد رهبر انقلاب از وضع حجاب، گشت ارشاد وارد میدان و با آمدن دولت آقای احمدی نژاد گشت ارشاد جدی تر شد، به همین دلیل از سال ۸۵ جنبشهای فمینیستی ایران به این نتیجه می رسند که از مسیر تشکیلات نمیتوانند به اهداف خود دست یابند.
رئیس مرکز تحقیقات زن و خانواده تصریح کرد: وقتی اینترنت در ایران آمد، کمپین یک میلیون امضا توسط فمینیست ها فعال و حجاب، محور مقابله و مبارزات آنان شد، ورود اینستاگرام و فضای مجازی در دهه اخیر نیز دسترسی آنان را برای مقابله بیشتر با حجاب، آسانتر کرد، هر چند بحث حجاب به طور جدی از انتخابات سال ۸۸ تبدیل به مطالبه فمینیستی شد.
وی گفت: در جریان ۸۸ معلوم شد تعداد زیادی از معترضین فتنه سبز از زنان فمینیست هستند، در همان سال اجماعی بین فمینیست ها شکل گرفت که جریان زنان باید خود را در خدمت جنبش زنان قرار دهد، پس از وقایع ۸۸ تعدادی از این زنان دستگیر و بعد از آزادی روانه خارج شدند که این موجب تضعیف جریان فمینیستی در داخل ایران شد.
حجت الاسلام والمسلمین زیبایی نژاد عنوان کرد: بعد از سال 88 نیز انجمن عدالت برای حقوق ایرانیان با هدف دفاع از حقوق جنسی زنان در خارج از کشور راه افتاد و تحرکاتی از فضای مجازی آغاز شد و کمپین های کشف حجاب و ارسال تصویر آن ها به رسانه های غربی توسط مسیح علی نژاد کلید خورد و در سال ۹۶ ویدا موحد در خیابان انقلاب در بلندی روسری خود را سر چوب کرد و این حرکت برد رسانهای در سطح جهان پیدا کرد.
وی اظهار داشت: برخی از فمینیست ها و جامعه شناسان معتقدند که این کمپین های فمینیستی بیش از اینکه در خدمت زنان باشد، در خدمت جریانات سیاسی و حتی بازار آزاد است، باید مراقب بود؛ جمهوری آذربایجان کشوری که بیشترین درصد شیعه را دارد است که متینگ های همجنس گرایی در آن برگزار می شود و اگر ما هم از حجاب کوتاه بیاییم، باید زیر بار دیگر مسائل نیز برویم.