به گزارش پایگاه خبری و رسانه‌ای حوزه‌های علمیه خواهران/ یزد، حجت الاسلام والمسلمین محمد کارگر شورکی، مدیر حوزه علمیه خواهران استان یزد در سومین جلسه اخلاق و نشست اداری مدیریت استان، با اشاره به سالروز شهادت آیت‌الله رئیسی و همراهانشان، ضمن تسلیت این ایام، به نکاتی درباره این شهید اشاره و بیان کرد: گرامی داشت یاد و خاطره شهدای خدمت و همه عزیزانی که در راه خدمت به مردم، نظام و اسلام جانشان را فدا کردند، به ویژه شهید بزرگوار رئیسی، از وظایف ما محسوب می شود.  

وی تصریح کرد: حقیقتاً وظیفه ما طلاب و روحانیون است که این الگوهای موفق در راه خدمت را معرفی کنیم، شاید در زمان حیات ایشان، به دلیل اینکه خودشان به دنبال رسانه‌ای کردن کارهای بزرگشان نبودند و از سوی دیگر، رسانه‌ها و گروه‌هایی که باید این کارها را به‌درستی اطلاع‌رسانی می‌کردند، به این وظیفه عمل نکردند، شناخته نشدند و با شهادت وی، جای خالی ایشان بیش از پیش احساس می‌شود. 

حجت الاسلام والمسلمین کارگر شورکی افزود: تنها راه برون‌رفت کشور از مشکلات کنونی، خنثی‌سازی تحریم‌هاست، یعنی با کار، تلاش، سرمایه‌گذاری و برقراری ارتباط با کشورهایی که با ما به‌طور عادلانه ارتباط برقرار می‌کنند، می‌توانیم تحریم‌ها را خنثی کنیم؛ بنابراین باید بدانیم که حل مشکلات کشور را نباید به مذاکرات گره بزنیم.  

وی ادامه داد: شاید بتوان گفت که هدف مذاکرات، دفع شر است و امیدی به خیر از آمریکا و کشورهای غربی نخواهیم داشت، اگر با کار، تلاش و تولید بتوانیم از این مراحل عبور کنیم، آنها ناچار خواهند بود که قدرت اقتصادی ما را بپذیرند.  

مدیر حوزه علمیه خواهران استان اظهار داشت: اگر منتظر آنها باشیم، هیچ‌گاه خیر ما را نخواهند خواست و صرفاً ما را معطل نگه می‌دارند تا کمبودها، گرانی‌ها، تورم‌ها و قطعی‌های برق، زمینه‌ساز فتنه در کشور شود، ما باید جلوی این فتنه‌ها را بگیریم و همان مسیری را که شهید رئیسی رفت، ادامه دهیم و به مردم خدمت کنیم، حوزویان نیز باید به‌گونه‌ای خدمت کنند که مردم این خادمی حوزه‌ها را احساس کنند و بدانند که حوزویان نیز مشکلات را لمس می‌کنند و هر کاری که از دستشان برآید، در حل مشکلات انجام خواهند داد. 

وی در بخش دیگر این نشست به بیان ادامه خطبه صد و هفتاد و ششم نهج البلاغه پرداخت که حضرت فرمودند: «وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ مَا مِنْ طَاعَةِ اللَّهِ شَیْءٌ إِلَّا یَأْتِی فِی کُرْهٍ وَ مَا مِنْ مَعْصِیَةِ اللَّهِ شَیْءٌ إِلَّا یَأْتِی فِی شَهْوَةٍ، فَرَحِمَ اللَّهُ امْرَأً نَزَعَ عَنْ شَهْوَتِهِ وَ قَمَعَ هَوَی نَفْسِهِ، فَإِنَّ هَذِهِ النَّفْسَ أَبْعَدُ شَیْءٍ مَنْزِعاً وَ إِنَّهَا لَا تَزَالُ تَنْزِعُ إِلَی مَعْصِیَةٍ فِی هَوًی»؛ بدانید که هیچ طاعتی نیست جز اینکه انسان آن را با ناراحتی انجام می‌دهد و هیچ معصیتی هم نیست جز اینکه با شهوت و علاقه مرتکب آن می‌شود، خدا رحمت کند کسی را که خود را از شهوات جدا سازد و هوای نفس را مهار کند، چرا که جلوگیری از نفس سرکش از مشکل‌ترین کارهاست و این نفس همواره به گناه و هواپرستی میل دارد. 

حجت‌الاسلام والمسلمین کارگر شورکی در ادامه به چند نکته پیرامون خطبه اشاره کرد و گفت: اینکه حضرت فرمودند هیچ طاعتی نیست که انسان آن را با ناراحتی انجام ندهد، در حالی‌ست که می‌بینیم اولیای خدا از عبادت لذت می‌برند، نکته‌ای قابل توجه است. در واقع، سالکان راه الهی این‌گونه نیستند که عبادت را با ناراحتی و کراهت انجام دهند. حتی در روایتی از رسول الله (صلی‌الله علیه و آله و سلم) آمده است:«افضَلُ النّاسِ مَن عَشِقَ العِبادَةَ فَعانَقَها، و أحَبَّها بقَلبِهِ، و باشَرَها بِجَسَدِهِ، و تَفرَّغَ لَها، فَهُو لا یُبالی عَلی ما أصبَحَ مِنَ الدُّنیا: عَلی عُسرٍ أم عَلی یُسرٍ»؛یعنی برترین مردم کسی است که عاشق عبادت شود؛ پس، آن را در آغوش کشد، از صمیم دل دوستش بدارد، با پیکر خود در آن درآمیزد و خود را وقف آن کند. چنین کسی برایش فرقی ندارد که دنیا را در سختی بگذراند یا آسانی، چرا که دل‌باخته‌ی عبادت خداست.

وی ادامه داد: اکنون این پرسش مطرح می‌شود که چگونه امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در این خطبه می‌فرمایند هیچ عبادتی نیست که همراه با سختی و ناراحتی نباشد، در حالی که افرادی عاشق عبادت‌اند؟ در پاسخ باید گفت این حکم، غالبی است؛ یعنی بیشتر مردم چنین‌اند. اما در عین حال، خواصی نیز وجود دارند که از عبادت لذت می‌برند، همان‌گونه که بیشتر مردم به گناه گرایش دارند، ولی هستند کسانی که از گناه بیزار و گریزان‌اند. بنابراین، تعبیر حضرت در اینجا ناظر به اکثریت مردم است، نه همه افراد.

مدیر حوزه علمیه خواهران یزد در ادامه به نکته‌ای ادبی در بخش پایانی خطبه ۱۷۶ اشاره کرد و گفت: در اینجا نکته‌ای ادبی وجود دارد؛ حضرت می‌فرمایند: «فَرَحِمَ اللَّهُ امْرَأً نَزَعَ عَنْ شَهْوَتِهِ...» و «وَ إِنَّهَا لَا تَزَالُ تَنْزِعُ إِلَی...»؛ واژه‌ی «نزع» بر وزن «فَعَل» است و این ماده گاهی با «إلی» متعدی می‌شود و گاهی با «عن» و وقتی با «إلی» متعدی شود، معنایش میل و اشتیاق به چیزی است: «نزع إلی». اما زمانی که با «عن» متعدی شود، به معنای بازداشتن و دوری از چیزی است: «نزع عن».

وی اضافه کرد: با اینکه ریشه‌ی فعل یکی است، اما بسته به حرف اضافه‌ی پس از آن، معنای جمله نیز متفاوت خواهد بود. جالب اینکه در همین خطبه، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) از هر دو صورت استفاده فرموده‌اند؛ هم در «نَزَعَ عَنْ شَهْوَتِهِ» و هم در «تَنْزِعُ إِلَی».

انتهای پیام/