استاد حوزه بندرعباس گفت: کنترل خشم به عنوان یک عزم ارادی با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» و درمان حسادت، که ریشه در اعتراض به حکمت الهی دارد، با تبدیل آن به مودت بر اساس صحیفه سجادیه، راهکار کلیدی مقابله با ناملایمات اخلاقی معرفی میشود.
به گزارش پایگاه خبری و رسانهای حوزه علمیه خواهران/هرمزگان، خانم زینب پیوسته استاد حوزه، در دومین نشست از سلسله نشستهای معارف صحیفه سجادیه با عنوان «سیر در ملکوت»، در مدرسه علمیه تخصصی الزهرا(سلاماللهعلیها) بندرعباس، به تبیین فرازهایی از دعای هشتم صحیفه با موضوع «پناهبردن به حق از ناملایمات و صفات ناپسند، به ویژه کنترل هیجان غضب» پرداخت.
خانم پیوسته، با تأکید بر اهمیت مدیریت خشم، به اثرات مخرب آن از دیدگاه امیرالمؤمنین علی(علیهالسلام) «شدت الغضب تُغَیِّرُ المنطقَ و تَفْرِقُ الفهمَ و تُعطِّلُ الحُجَّةَ» اشاره و اذعان داشت: هنر شیطان این است که زشتیها را در نظر انسان زیبا جلوه میدهد، به گونهای که فرد پس از یک رفتار ناپسند ناشی از خشم، آن را توجیه میکند و حق به جانب میداند.
استاد حوزه، در خصوص راهکار کلیدی برای درمان خشم، افزود: یادآوری اذکار الهی در لحظه عصبانیت، به ویژه ذکر«لا حول و لا قوة الا بالله» و «لا اله الا الله» به عنوان یک ترمز فوری برای کنترل نفس و خشم است همچنین ایجاد ضمانت اجرایی برای کنترل خشم، بدین معنا که فرد با خود عهد ببندد که در صورت انجام رفتار ناپسند ناشی از عصبانیت، عملی جبرانی(مانند پرداخت صدقه یا روزهگرفتن) انجام دهد.
وی اضافه کرد: اولین گناه در عالم خلقت(سرپیچی ابلیس از سجده بر آدم و قتل هابیل توسط قابیل) ریشه در حسادت داشت که شدت این رذیله اخلاقی بسیار خطرناک است و درمان آن، بر اساس دعای بیستم صحیفه سجادیه، «تبدیل حسادت به مودت و دوستی» است.«خدایا... حسادت مرا به محبت به اهل ایمان تبدیل کن.»
کارشناس دین بیان کرد: کنترل خشم نه یک امر غیرارادی، بلکه نتیجه یک عزم و اراده قوی است و انسان نباید مسئولیت عمل خود را توجیه کند و این حسادت به دو گونه؛ حسد قلبی و حسد رفتاری است و این مسئله اخلاقی میتواند به یک بحران اعتقادی تبدیل شود؛ چرا که حسادت در حقیقت، «اعتراض به فضل و حکمت خداوند» است و حسود با نارضایتی از توزیع نعمتها، عملاً حکمت الهی را در اعطای نعمت به خلق زیر سؤال میبرد.
خانم پیوسته در پایان یادآوری کرد: غبطه؛ یعنی آرزوی داشتن نعمتی مشابه آنچه دیگری دارد، بدون اینکه آرزوی زوال نعمت از او را در دل داشته باشد، این نوع آرزو نه تنها ناپسند نیست، بلکه در اسلام تشویق شده و ابزاری برای رشد و کمال محسوب میشود.

نظر شما