به گزارش پایگاه خبری و رسانه‌ای حوزه‌های علمیه خواهران، زهرا صالحی شایگان، زیبا کاشکی و رویا حسنلو دانش‌پژوهان مدرسه عالیه امام خمینی(ره) رباط‌کریم در تحقیقی با اشاره به موضوع «راهکارهایی برای حمایت از زنان شاغل در ماموریت مادری» پرداختند.

آیا می‌شود هم در دنیای کار موفق بود و هم مادری را با تمام وجود تجربه کرد؟ این سؤال امروزه هزاران زن شاغل را درگیر کرده است.

با کاهش نرخ باروری در میان زنان مشغول، جامعه با چالشی جدی روبه‌روست؛ یا باید از نیروی اقتصادی و فکری زنان غافل شویم، یا فضایی ایجاد کنیم که آن‌ها را در ماموریت مادری تنها نگذارد.

نویسندگان این تحقیق با استناد به آموزه‌های دینی و شواهد اجتماعی، مدلی ارائه می‌دهند که فرزندآوری را نه یک انتخاب فردی، بلکه یک مسئولیت جمعی می‌داند. این راه حل سه گام اساسی را پیشنهاد می‌دهد.

اولین گام، حمایت هوشمند دولتی

از مرخصی‌های مادرانه گسترده‌تر تا وام‌های مسکن برای خانواده‌های چندفرزندی، از معافیت‌های مالیاتی تا پوشش بیمه‌ای نامحدود برای درمان ناباروری، این راهکارها فقط «کمک مالی» نیستند؛ پیامی فرهنگی دارند و آن پیام این است که جامعه به فرزندآوری ارزش قائل است اما کافی نیست و زنان شاغل نیاز دارند فضایی داشته باشند که کار و خانواده در تقابل نباشند.

دومین گام، بهره‌گیری از آموزه‌های قرآنی و روایی

اینجاست که در گام دوم راهکارهای فرهنگی و آموزشی وارد می‌شوند، چرا که تغییر نگاه، پیش‌نیاز هر تحول پایدار است. آموزه‌های قرآن و روایات، فرزندآوری را فراتر از یک مسئولیت خانوادگی، به‌عنوان یک ارزش معنوی برجسته می‌کنند. در این راستا، خداوند می‌فرماید: «لِیُنْفِقْ ذُو سَعَةٍ مِنْ سَعَتِهِ وَمَنْ قُدِرَ عَلَیْهِ رِزْقُهُ فَلْیُنْفِقْ مِمَّا آتَاهُ اللَّهُ ۚ لَا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا مَا آتَاهَا ۚ سَیَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ یُسْرًا» (طلاق:۷)

این آیه به ما می‌آموزد که فرزندآوری و تأمین نیازهایش، در گستره‌ی توان و گنجایش هر فرد است و خداوند آسانی را پس از دشواری می‌آفریند، همین نگاه الهام‌بخش و امیدگرا می‌تواند پایه راهکارهای فرهنگی و آموزشی باشد که هم‌زمان هم پاسخگوی نیازهای زندگی مدرن باشند و هم ریشه در ارزش‌های دینی داشته باشند.

از این رو، کارگاه‌های «مدیریت تعادل کار و زندگی»، «ترویج الگوهای مثبت مادری در رسانه»، و «آموزش مفاهیم اسلامی فرزندآوری، نه به شکل سنتی، بلکه با زبانی نو، الهام‌بخش و کاربردی» بسیار ضروری است. این راهکارها، بازتابی از تلفیق هوشمندانه دین، روان‌شناسی و سیاست است که گام سوم راه‌حل را رقم می‌زند.

گام سوم، ائتلاف میان دولت، حوزه علمیه و رسانه

در سومین گام، تحقق این چشم‌انداز مستلزم شکل‌گیری «ائتلافی نهادی» میان دولت، نهادهای فرهگی از جمله حوزه‌های علمیه و رسانه است.

دولت با ارائه زیرساخت‌های سیاستی، حوزه‌ها با تبیین ابعاد دینی و معنوی مادری، و رسانه با بازتولید الگوهای الهام‌بخش، می‌توانند گفتمان جمعی‌ای از فرزندآوری بسازند که زن شاغل را در این مسیر تکیه‌گاه دهد، نه دو راهی بین شغل و خانواده. این هماهنگی سه‌جانبه، مسیری عملی برای گذر از تقابل به همزیستی است.

پیام امیدوارکننده این است که نمی‌توانیم یا کار زن را حمایت کنیم یا مادری‌اش را بلکه باید هر دو را از طریق حمایت‌های هوشمند دولتی، راهکارهای فرهنگی و آموزشی مبتنی بر دین، و هماهنگی نهادی میان دولت، حوزه و رسانه تقویت کنیم زیرا جامعه‌ای که زنانش را به «یکی از دو» وا می‌دارد، نه تنها از فرزند محروم می‌شود، بلکه از هویت اسلامی و انسانی خود نیز دور می‌افتد.

انتهای پیام/