به گزارش پایگاه خبری و رسانه‌ای حوزه‌های علمیه خواهران، همان‌طور که انتظار نداریم نهال کوچک مانند درخت کهنسال رفتار کند، نباید از کودک توقع بزرگسالی داشته باشیم.

تربیت فرزند، به حوصله نیاز دارد و آزاد گذاشتن کودک، به هم ‌ریختگی و سر و صدا دارد. برخی از امور به قدری واضح است که از آن غافل می‌شویم. یکی از اینها «کودک بودنِ کودک» است.

شما وقتی با کسی که گوشش می‌شنود صحبت می‌کنید، امّا او به جهت بی‌دقّتی، حرف‌های شما را نمی‌فهمد، از دستش عصبانی می‌شوید؛ امّا اگر با کسی که قدرت شنوایی ضعیفی دارد، صحبت کنید و او دیر متوجّه شود، عصبانی نمی‌شوید؛ زیرا قبول کرده‌اید شنواییِ ضعیفی دارد.

ما نپذیرفته‌ایم که بچّه‌ها، بچّه‌اند و با بزرگ‌ترها، فرق دارند. لذا وقتی بچّگی می‌کنند، حوصله‌مان زود، سر می‌رود و اگر به این مسئله دقّت کنیم، اگر فرزندمان جست و خیز نداشته باشد، نگران می‌شویم. درست مثل وقتی که کودک، غذا نمی‌خورَد. ما از غذا نخوردن کودکمان، نه تنها خوش‌حال نمی‌شویم، ناراحت هم می‌شویم.

انتهای پیام/