به گزارش خبرگزاری کوثر، نظر به اینکه در ماه رمضان، علاوه بر نوبت بندگی، فصل پرسشگری دینی از روحانیان و مبلغان نیز رقم می خورد، این یادداشت که از سوی حجت الاسلام یحیی جهانگیری، مدیرکل روابط عمومی، ارتباطات و امور بین الملل حوزه های علمیه خواهران به رشته تحریر در آمده تقدیم می شود:

یکم: شاید دیگر سخن از «بایسته بودن» پاسخ دهی به پرسش های دینی، ضروری نباشد. زیرا چنان اهمیت و البته لزوم این رسالت بر همگان روشن شده است که دیگر جایی هر گونه بحث و انکار را بسته است. با درک همین رسالت بود که خصوصا در دهه اخیر مراکز «متعدد و متنوع» پاسخگویی به پرسش های دینی جوانان تاسیس شد.

دوم: بی شک یکی از موسم های بسامدی پرسش های دینی، ماه مبارک رمضان است. شایسته است کارشناسان و مراکز متولی، شیوه های پاسخ دهی را کارآمد و روزآمد سازند. تاکید می شود منظور از نحوه پاسخ دهی، «ابزار» نیست تا سخن از روش های پاسخ دهی «تلفنی، سایبری، کتبی، حضوری، و...» شود. بلکه سخن از « شیوه» است.

سوم: پرسش را نباید «تفنن» پرسشگر دانست بلکه آن را باید حاصل نخست «نیاز» و دوم «کنجکاوی» او دانست. از این رو هر «پاسخ» ارائه شده باید یا روح جوینده پرسشگر را کامیاب کند و یا جان تشنه اش را سیراب.

این هنر پاسخگوست که  از پس واژه ها و الفاظی که از سوی پرسشگر - چه تلفن یا روی کاغذ و ... - ایراد می شود، باید به «نیاز» پرسشگر پی ببرد. او باید این راهبرد اساسی را هماره یاد آورد که در پس این «سوال»، «مسأله»ای نهفته است.

ناگوارانه باید گفت هنوز ما سوال = question، جوانان را جواب = answer، می دهیم. بی آنکه بدانیم پساپرده سوال جوانان، مساله ای problem نفهته است. و حس کنجکاوی و یا نیازی که او را به پرسش فراخوانده، یک مساله بوده است. از این رو، جوان دنبال پاسخ یا جواب نیست، او در جستجوی، راه حل = solution است، چون مساله دارد نه سوال. هر چند به علل رواشناختی و جامعه شناختی این مساله را در قالب سوال مطرح می کند.

شاید از این جهت است که خداوند هم، سوال را جواب نمی دهد  بلکه از سوال مخاطبان پی به نیاز و مساله آنان می برد و در پی حل مساله بر می آید. یسئلونک عن العفو؟ قل العفو...،

چهارم: یک پاسخگوی دینی باید بداند که نوع پرسش های دینی در دهه های اخیر از طیف «معرفتی»، به «معنویتی» تغییر جهت داده است. دیگر پرسش بیش از آنکه از «چرایی» باشد از «چگونگی» است. گرایش فزاینده جوانان به کتاب ها و فیلم های «معنویتی – عرفانی»، نسبت به آثار «کلامی – معرفتی» شاهدی بر مدعاست.

ظهور جریان های مدعی معنویت در ایران معاصر، نسبت به پیدایش گونه های متعدد گرایش های فکری و معرفتی در دهه های پیشین، سینگال برجسته ای برای دغدغه مندان دینی باید باشد که بدانند در دوره معاصر، سنخ پرسش های دینی، «معنویت جویانه» خواهد بود نه «معرفت طلبانه».