به گزارش پایگاه خبری و رسانه ای حوزه های علمیه خواهران، حجت الاسلام و المسلمین براتعلی حق شناس، در نشست برخط تفسیر آیات ۱۵۲ و ۱۲۱سوره مبارکه بقره با موضوع «انس با قرآن کریم و شرایط آن همراه با ذکر یاد خدا» در جمع طلاب مدرسه علمیه حضرت نرجس خاتون دولت آباد، با اشاره به تفسیر آیه ۱۲۱ سوره بقره «الَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَتْلُونَهُ حَقَّ تِلَاوَتِهِ أُولَٰئِکَ یُؤْمِنُونَ بِهِ ۗ وَمَنْ یَکْفُرْ بِهِ فَأُولَٰئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ» گفت: در این آیه چهار ضمیر آمده است، اول ضمیر در یتلونه، دوم ضمیر در حق تلاوته، سوم ضمیر یومنون به و چهارم ضمیر یکفربه، که تمام ضمائر چهار گانه به قرآن کریم برمی گردد. در حقیقیت معیار ایمان به رسول خدا و کفر به آن حضرت، بستگی به ایمان به کتاب و کفر به کتاب است و این امر بیانگر اهمیت قرآن کریم است.

وی ادامه داد: بحث روی کلمه "حق تلاوته" است. خداوند متعال ایمان به قرآن را به حق تلاوت متوقف کرده است، وقتی ایمان به کتاب هست که تلاوت از حق صورت گیرد و فرق بین قرائت و تلاوت عبارت است از قرائت از قرء می آید؛ به معنای خواندن و تلاوت از تلو، یعنی تبعیت از قرآن کریم است.

حجت الاسلام و المسلمین حق شناس اظهار کرد: تلاوت و قرائت در لغت گاهی اوقات به جای یکدیگر استعمال می شود، اما از لحاظ تفسیری کاملا متفاوت است، قاری یعنی خواننده قرآن، تالی قرآن یعنی تابع قرآن. به کسی می گویند که از دستورات قرآت تبعیت کند، و قرآن را بری فهم و تدبر و برای عمل کردن بخواند. وگرنه قرائت(خواندن) زمینه می شود برای تلاوت و تلاوت قرآن، مقدمه می شود برای تعلیم حکمت و تعلیم حکمت، مقدمه می شود برای تزکیه و تزکیه نفس می شود هدف، لذا هدف شروعش از قرائت است، ولی قرائت باید در کنار تلاوت باشد.