به گزارش پایگاه خبری و رسانه ای حوزه های علمیه خواهران، خانم اعظم کریمیان، طلبه مرکز تخصصی فاطمةالزهرا(سلام الله علیها) خمینی‌شهر، از پایان‌نامه خود با عنوان «تغافل در آموزه‌های اخلاقی قرآن با تأکید بر تفاسیر معاصر» به راهنمائی حجت‌الاسلام و المسلمین جواد اسحاقیان درچه و داوری حجت‌الاسلام و المسلمین رضا مهدیان فر دفاع کرد.

خانم کریمیان، در دفاع از پایان نامه خود گفت: یکی از مباحث اساسی در اسلام و هدف بعثت انبیا، کامل کردن اخلاق و تربیت در انسان‌هاست. یکی از این اصول اخلاقی و تربیتی، اصل تغافل است. تغافل یعنی چشم‌پوشی عمدی، نادیده گرفتن، خود را به غفلت زدن و غافل جلوه دادن با وجود آگاهی و از روی مصلحت است.

وی ادامه داد: تغافل دارای دو قسم مثبت و منفی است، تغافل مثبت، روشی غیرمستقیم تربیتی است. زمانی‌که قصد اصلاح، احتمال اصلاح و حفظ کرامت و عزت‌نفس طرف مقابل به دنبال باشد تا شخص متوجه شود و فرصت توبه و بازگشت پیدا کند؛ چرا که  همه انسان‌ها به‌ دلیل شرایط درونی و برونی دچار خطا می‌شوند و اگر در مقابل هر کاری و خطایی، عکس‌العمل نشان دهیم خود را می‌آزاریم و فرصت بازگشت را از آن‌ها می‌گیریم، پس برای حفظ آرامش و سلامت روان و رفع اضطراب و حرکت از بدی به سمت خوبی، تغافل مثبت نیاز است.

خانم کریمیان گفت: تغافل منفی یعنی خود را به غفلت زدن، نادیده ­گرفتن، غفلت ورزیدن به‌خاطر بی‌تفاوتی، سستی و بی‌توجهی به فرامین و دستورات الهی که باعث گستاخی و جری شدن و در نهایت گمراهی و هلاکت و انحراف است.

وی در ادامه تصریح کرد: تغافل در قرآن به ‌صورت لفظ صریح دیده نمی شود، اما معناهایی مترادف با آن مانند چشم‌پوشی، عفو، صفح، اغماض، به رو نیاوردن و نادیده گرفتن را می‌توان به تغافل در برخی آیات نسبت داد.

خانم کریمیان گفت: در این پایان‌نامه به‌صورت توصیفی-تحلیلی نگاهی ویژه و نو به تفاسیر و تأمل در آیات با این ‌موضوع شده‌ که با توضیح و تبیین و تحلیل آیاتی که به نوعی پیامبر(ص) و مؤمنین را توصیه به چشم‌پوشی و نادیده‌گرفتن خطای دیگران می‌کند، گونه تغافل مثبت و کسانی که به نوعی حرف پیغمبر و مؤمنین را نادیده‌گرفتند، گونه تغافل منفی بررسی نموده است.

 وی افزود: در نهایت به این نتیجه می رسد که غافل منافاتی با امر به ‌معروف و نهی‌ از منکر ندارد؛ چرا که در آن واجب و حرام آشکارا زیر پا گذاشته‌ می شود و منافاتی با انتقاد سازنده هم ندارد؛ زیرا آن در اموری است که سرنوشت فرد یا جامعه اثرگذار است، ولی تغافل در امور جزئی و کم‌ارزش که مصلحت در پنهان ماندن آن است و شخص از آشکار شدن آن بیمناک است، کارآیی دارد.  

خانم کریمیان خاطرنشان کرد: محدوده تغافل تا زمانی است که در چارچوب اصول و ارزش‌های دینی رعایت شود، در آن تکرار و اصرار نباشد، تغافل کننده را همسو و همراه خود نداند، ترغیب و تشویق به ادامه کارنشود و باعث مرزشکنی و دریده شدن پرده‌ی حیا نگردد.