به گزارش پایگاه خبری و رسانه‌ای حوزه های علمیه خواهران، خانم سیده طاهره موسوی در جلسه اخلاق هفتگی که بصورت مجازی در جمع اساتید، کارکنان و طلاب موسسه آموزش عالی حوزوی الزهرا(سلام‌الله‌علیها) گرگان برگزار شد، در شرح حدیث عنوان بصری گفت: این حدیث کلام امام معصوم(علیه‌السلام) بوده و گفتار، فعل و تقریر معصومین(علیهم‌السلام) همه حجت است؛ لذا باید عنایت ویژه‌ای بر گفتار آنان داشته باشیم.

وی با اشاره به عبارت «حسنات الابرار سیئات المقربین» و با تاکید بر این مطلب که «در محیط عمل، علاوه بر علم موقعیت شناسی و درایت لازم است»، افزود: حوزویان نقش اسوه بودن در جامعه را دارند، البته نه اینکه امتیاز و استیلای بر دیگران داشته باشند بلکه از این جهت که مردم برای پاسخ به سوالات دینی به آنان مراجعه می‌کنند.

مسئول پاسخگویی به سؤالات شرعی بانوان در دفتر مقام معظم رهبری گفت: عنوان بصری در این حدیث از امام صادق(علیه‌السلام) علمی را درخواست می‌کند که چراغ راه و موجب هدایت شود که حضرت در پاسخ می‌فرمایند: «علم به آموختن نیست بلکه یک نور است، یعنی روشن کننده راه، آن هم نه برای همگان بلکه برای کسی که آن هدف را قصد و اراده کرده و مشمول هدایت خداوند واقع می‌شود»، «لَیسَ العِلمُ بِالتَّعَلُّمِ، إنَّما هُوَ نورٌ یَقَعُ فی قَلبِ مَن یُریدُ اللّه ُ تَبارَکَ و تَعالی أن یَهدِیَهُ».

خانم موسوی تصریح کرد: چنین علمی سه شرط دارد تا فرد مستحق آن گردد: اول اینکه؛ نفس خود را عبد مولا کرده و زانوی عبودیت به زمین زند، دوم؛ علم را برای عمل کردن فرا گیرد و شرط سوم آنکه از خدا طلب فهم کند تا خدا به او بفهماند.

وی عنوان کرد: علمی که با توسل و شفاعت بدست می‌آید، فهم و دل انسان را آماده می‌کند، چنانچه در امور معنوی نیز چنین است، همچنین توفیقاتی که از راه نماز و تضرع ایجاد می‌شود، آثاری بدنبال دارد که انسان را خوش فهم می‌کند، بزرگانی مانند ابن سینا و ملاصدرا علوم خود را از راه دریافت درونی تحصیل می‌کردند، «تَرْزُقَنِی مِنْ عِلْمِهِ مَا أَهْتَدِی بِهِ إِلَی صِرَاطِکَ الْمُسْتَقِیمِ».

مبلغ بعثه رهبری در پایان گفت: اگر علمی انکشاف و روشنگری نداشته باشد، آن علم نور نیست؛ طبق روایت امام صادق(ع) در حدیث عنوان بصری؛ برای بدست آوردن این علم باید به حقیقت عبودیت رسید که سه اثر بدنبال دارد: اول اینکه بنده خدا برای‌ خود درباره آنچه‌ که‌ خدا به‌ وی‌ سپرده،‌ مِلکیّتی‌ نبیند، بنده خدا برای‌ خود مصلحت‌اندیشی‌ و تدبیر نکند و تمام‌ تلاش خود را منحصر در چیزی کند که‌ خداوند بدان‌ امر و یا از آن‌ نهی‌ فرموده‌ است‌.