به گزارش پایگاه خبری و رسانه‌ای حوزه‎های علمیه خواهران/مازندران، آقای محمد گلدوست، مدرس حوزه علمیه در نشستی مجازی با عنوان «در محضر علامه ذوالفنون» شرحی بر الهی نامه علامه حسن زاده آملی(رحمه الله علیه) در جمع طلاب و مبلغین مدرسه علمیه تخصصی ریحانه الرسول(سلام الله علیها) جویبار، ضمن اشاره به معنای عرفانی مقامات گفت: مقامات به درجاتی گفته می‌شود که با تلاش و همت از طرف سالک به دست آمده و این حالت در او ماندگار است، البته مقامات مانند تقوا و ایمان، دارای مراتب است.

وی در ادامه افزود: مراقبت بر نفس، رکن اساسی برای یک سالک الی الله می‌باشد که موجب افزایش درجات در او می‌گردد.

استاد محمد گلدوست همچنین به بیان مراتب مقامات پرداخت و گفت: اولین مقام توبه است که به معنای بازگشت از هر چیزی غیر از خداوند است؛ یعنی از آن چیزی که ما را از یاد خداوند غافل می‌کند، توبه کنیم و راه توبه شستشوی باطن از تمتعات دنیوی است که این طهارت باطن منجر به تجلّی خداوند در قلب انسان می‌گردد.

وی در ادامه به دومین مقام یعنی ورع اشاره و اظهار کرد:  ورع یک پله بالاتر از تقوا است، تقوا یعنی ترمز در برابر گناه و ایست کامل در برابر عملی که گناه است، ولی ورع یعنی پرهیز از اموری که حتی شبهه ناک هستند.

وی همچنین به فقر به عنوان سومین مقام اشاره کرد و گفت: پیامبر(صلی الله علیه و آله) فقر را مباهات برای خود می‌داند ولی این فقر به معنای نداری نیست بلکه عین نیازمندی ما در برابر آن بی نیاز مطلق است،  یعنی فقرِ ما درونی و ذاتی می‌باشد، اگر چه به مرحله ای از علم و آگاهی برسیم ولی در برابر آن علیم مطلق، ما نادانی مطلق داریم.

دکتر گلدوست در ادامه به پنجمین مقام یعنی صبر اشاره کرد و گفت: صبر به معنای تحمل بر سختی و ناملایمات است، هر آن‎چه که بر وفق مراد ما نیست، که البته این تحمل باید همراه با عدم شکایت باشد، مانند امام حسین(علیه السلام) که در کربلا به آن رسید و راضی به قضای الهی شد و این مقام چنان بالا است که خداوند در قرآن کریم به صابران سلام و درود مستقیم می‌فرستد؛ چرا که این گروه کسانی هستند که راضی به رضای خدا گشته و لب به شکوه نمی‌گشایند.

وی بر توکل به عنوان ششمین مقام تأکید و اظهار کرد: توکل، تکیه بر خدا کردن و اعتماد کامل و تام به خداوند داشتن است؛ البته این اعتماد داشتن باید همراه با تلاش و امیدواری باشد و در کنار آن، امور را به خداوند واگذار کند.

 آقای گلدوست به آخرین مقام یعنی رضا اشاره کرد و گفت: رضا مرحله‌ای است که انسان با حالات عرفانی و طیِ مقامات به آن می رسد، به مقام رضا رسیدن یعنی او از خدا راضی و خدا از او راضی باشد و در این افق دید بالا است که معنویت انسان بالا می‌رود.

وی در ادامه با تأکید بر راه‌هایی برای حفظ حالات روحانی و عرفانی، بیان کرد: مراقبت بر همه اعضای بدن از چشم و گوش و دست و ... گرفته تا افکار و ذهن و تمایلات درونی، می‌تواند عاملی برای حفظ احوالات روشن درونی باشد؛ علاوه بر آن، قرب انسان به خداوند و اینکه گویی همواره در محضر خداوند است، باعث می‌شود که در همه حالات، خداوند را حاضر و ناظر بر اعمال خود ببیند و مراقب حال درونی کسب شده خود باشد.

 آقای گلدوست همچنین به اعتقاد درونی و سخت نسبت به خداوند که همان عشق به محبوب ازلی است اشاره کرد و افزود: اطمینان به خدا و در همه حال به یاد خداوند بودن، موجب آرامش دل و رضایتمندی از زندگی در دنیا می‌شود و همین آرامش است که محبت می‌آورد.

 وی در ادامه به حالت معنوی درونی که فرد به سمت خداوند تمایل دارد اشاره کرد و گفت: شوق یک نیروی درونی است و چنانچه در وجود یک انسان رخنه کند او را به سمت خدا کشانده و از دنیا فاصله می‌دهد و این حالت موجب شکرگزاری به درگاه خداوند و اشتیاق درونی به آن نیروی برتر می‌گردد.

 آقای گلدوست ضمن بیان راه‌هایی نظیر انس باخدا و خوف از او که در حفظ احوالات درونی موثر است گفت: همنشینی با خدا و حرف زدن با او در همه حالات موجب انس و اخت گرفتن با خداوند است که در کنار این انس و صمیمیت و همنشینی که ایجاد می‌شود، خوف توأم با امید، موجب عدم نافرمانی می‌گردد.

 وی در پایان به مشاهده و یقین اشاره کرد و گفت: رسیدن به یقین یعنی پرده‌های حجاب بین عبد و معبود برداشته می‌شود، به گونه‌ای که همه چیز قابل مشاهده است و در این حالات دلنشین معنوی است که گویی تمام عالم، تسبیح گوی خداوند است و تمام موجودات با زبان و بیانی به سمت خداوند روی می‌آورند.