هوش مصنوعی؛ مرگ خاموش تفکر پژوهش محورانه

معاون پژوهش مدرسه علمیه صدیقه طاهره (س) شهرستان نوشهر گفت: در عصر پژوهش، هوش مصنوعی به یکی از ابزارهای قدرتمند در عرصه‌های علمی، آموزشی و پژوهشی تبدیل شده است، فناوری که با سرعت و دقت بالا توانسته فرایندهای تحقیقاتی را تسهیل کند اما در کنار مزایای چشمگیر آن، نگرانی‌هایی نیز درباره تاثیرات بلندمدت آن بر تفکر پژوهش محورانه مطرح شده است.

به گزارش پایگاه خبری و رسانه‌ای حوزه‌های علمیه خواهران/مازندران، خانم شادی حسنی معاون پژوهش مدرسه علمیه صدیقه طاهره (س) در گفت وگویی به بررسی و تبیین آسیب‌های هوش مصنوعی در زمینه پژوهش پرداخت و گفت: در عصر پژوهش، هوش مصنوعی به یکی از ابزارهای قدرتمند در عرصه های علمی، آموزشی و پژوهشی تبدیل شده است، این فناوری با سرعت و دقت بالا توانسته فرایندهای تحقیقاتی را تسهیل کند اما در کنار مزایای چشمگیر آن، نگرانی هایی نیز درباره تاثیرات بلند مدت آن بر تفکر پژوهش محورانه مطرح شده است و باید به این سوال پاسخ داد که آیا اتکای بیش از حد به هوش مصنوعی می تواند به خاموشی تدریجی تفکر مستقل و خلاق منجر شود؟

معاون پژوهشی مدرسه با اشاره به معایب استفاده نابجا از هوش مصنوعی اظهار داشت: از جمله مواردی که به عنوان آسیب استفاده از هوش مصنوعی در حوزه پژوهش می توان به آن اشاره کردعبارت است از: کاهش انگیزه برای تفکر عمیق و مستقل، گرچه هوش مصنوعی می تواند پاسخ های سریع، دقیق و ساختار یافته ارائه دهد اما اگر کاربران به جای استفاده از آن به عنوان ابزار کمکی، آن را جایگزین تفکر خود کنند مهارت های تحلیل استدلال و خلاقیت به تدریج ضعیف می شود.

وی افزود: نکته دیگری که در این باره باید به آن توجه داشت این است که آیا پژوهشگر به دنبال پژوهش گری ست یا صرفا پاسخ گیری؟ چرا که پژوهش محور بودن یعنی طرح پرسش، جستجوی منابع، مقایسه دیدگاهها و رسیدن به نتیجه ای نو، اما استفاده سطحی از هوش مصنوعی ممکن است پژوهش را به «پاسخ گیری فوری» تقلیل دهد بدون آنکه فرایند یادگیری و کشف طی شود.

خانم حسنی در ادامه با تاکید برخطر اتکای بدون چون و چرا به داده های تولید شده تصریح کرد: پژوهشگر متعهد باید منابع را ارزیابی، نقد و تحلیل کند، اما اگر خروجی های هوش مصنوعی بدون بررسی  وتامل پذیرفته شوند، پژوهش به تکرار و تقلید تبدیل می شود نه تولید علم.

وی یادآوری کرد: پژوهش محور بودن یعنی مسئولیت پذیری، پژوهش محور بودن فقط به معنای جمع آوری اطلاعات نیست بلکه شامل اخلاق علمی، دقت در استناد و تعهد به حقیقت است، استفاده ناآگاهانه از هوش مصنوعی ممکن است این مسئولیت پذیری را کمرنگ کند، در نتیجه هوش مصنوعی اگر درست و آگاهانه به کار گرفته شود می تواند ابزار توانمندی برای پژوهشگران باشد اما اگر جایگزین تفکر، جستجو و تحلیل شود به تدریج «تفکر پژوهش محورانه» را خاموش می کند، البته نه با فریاد بلکه با سکوتی آرام و خطرناک.

انتهای پیام/

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha