به گزارش پایگاه خبری و رسانه‌ای حوزه‌های علمیه خواهران/مازندران، عذرا عزیزتبار کارشناس دینی مدرسه علمیه حضرت آمنه سلام الله علیها فریدونکنار در گفت‌وگویی در بزرگداشت علامه شیخ مفید گفت: شیخ مفید، یکی از بزرگ‌ترین دانشمندان شیعه در قرن چهارم و پنجم هجری، در سال ۳۳۶ یا ۳۳۸ هجری قمری در بغداد متولد شد و در سال ۴۱۳ هجری قمری درگذشت. ایشان با آثار علمی و فکری‌اش تاثیرات عمیقی بر تاریخ فقه و کلام شیعه گذاشت و به عنوان یکی از بزرگ‌ترین مناظره‌گران و استادان تاریخ شیعه شناخته می‌شود. شخصیت برجسته‌اش، علاوه بر عمق علمی، در زمینه تربیت شاگردان برجسته نیز قابل توجه است.

وی در ادامه بیان کرد: شیخ مفید بنیان‌گذار روش استدلالی در شیعه بود و توانست مباحث پیچیده‌ای مانند امامت، عدل الهی، عصمت و بداء را با روشی عقلانی و دقیق تحلیل کند. این ویژگی‌ها او را به استاد عقل و استدلال تبدیل کرد. همچنین، در مناظره‌های علمی و دینی با علمای اهل‌سنت و معتزله در بغداد حضور فعال داشت و به همین دلیل لقب «مفید» به معنای «کسی که مناظراتش برای مردم مفید بود» به او داده شد.

کارشناس دینی مدرسه علمیه حضرت آمنه سلام الله علیها فریدونکنار به معرفی شاگردان شیخ مفید پرداخت و افزود: از جمله شاگردان برجسته شیخ مفید می‌توان به سید مرتضی علم‌الهدی، سید رضی گردآورنده نهج‌البلاغه، و شیخ طوسی بنیان‌گذار حوزه نجف اشاره کرد. این شاگردان نقش مهمی در ادامه تاریخ فقه و کلام شیعه ایفا کرده‌اند.

خانم عزیزتبار در ادامه بیان کرد: دوره‌ای که آل‌بویه بر بغداد حکومت می‌کردند، شیخ مفید توانست نفوذ اجتماعی زیادی پیدا کند و بسیاری از مسائل اعتقادی و اجتماعی شیعه را ساماندهی نماید. در این دوران، او با استفاده از موقعیت اجتماعی‌اش، به گسترش مفاهیم و آموزه‌های شیعه پرداخته و نقش برجسته‌ای در تحکیم پایه‌های فکری شیعه ایفا کرد.

وی در پایان به آثار علمی علامه پرداخته و اظهار کرد: شیخ مفید نزدیک به ۲۰۰ کتاب و رساله نوشت که بسیاری از آن‌ها از بین رفته‌اند، اما آثار برجسته‌ای مانند «الإرشاد»، «أوائل المقالات»، «المقنعه»، «تصحیح الاعتقاد» و «النکت الاعتقادیه» همچنان به عنوان منابع معتبر علمی و فقهی در اختیار محققان و علاقه‌مندان به مباحث کلامی و فقهی شیعه قرار دارند. آثار ایشان نه تنها در حوزه‌های کلام و فقه، بلکه در تاریخ‌نگاری شیعه نیز جایگاه ویژه‌ای دارند.

انتهای پیام/