به گزارش پایگاه خبری و رسانه ای حوزه های علمیه خواهران، خانم "معصومه داجلری" طلبه و شاعر، توانسته در چندین جشنواره و مسابقه شعر، حائض رتبه های برتر شده و با قلم خویش میراث دار ارزش های اسلامی باشد؛ در این راستا گفتگویی با این بانوی شاعر داشتیم که در ادامه می آید:

۱- لطفا خودتان را معرفی کنید؟

معصومه داجلری، متولد سال ۱۳۷۲ در شهرستان تنکابن هستم؛ بعد از اتمام دوره ی دبیرستان، با توجه به علاقه، روحیه و ذوق مذهبی و اعتقادی، در سال ۱۳۹۱ وارد حوزه علمیه شدم تا از این معارف بهره مند شوم؛ در مدت تحصیل به سرودن اشعار آیینی، نویسندگی و کارهای فرهنگی و تبلیغی مشغول هستم.

۲- چه زمانی متوجه علاقه خود به سرودن اشعار شدید و بصورت حرفه ای شروع به کار کردید؟

از دوره ی نوجوانی به شعر و نوشتن علاقه مند بودم و بیشتر مطالعه می کردم. این علاقه در دوره ی دبیرستان به اوج خود رسید و باعث شد شعر را بطور جدی دنبال کنم؛ تا اینکه به لطف خداوند و با ورود به حوزه علمیه، با دنیای جدیدی از شعر آشنا شده و سروده هایم رنگ و بوی آیینی و مذهبی به خود گرفت.

۳- تاکنون چند اثر از شعرهایتان به چاپ رسیده است؟

 اولین کتابم، با عنوان "از تشنگان کربلا تا بیکران جبهه ها" به چاپ رسید؛ و بعد از آن، "زندگینامه ی شهید شعبانعلی سلیمانی" از شهدای شهرستان تنکابن نیز منتشر شد. در حال حاضر کتاب "نقاب اشک" در دست چاپ قرار دارد؛ اخیرا نیز در جشنواره سراسری "اشک عقیق" با محوریت‌ شعر برای حاج قاسم شرکت کردم و اشعارم در این مجموعه برگزیده و به چاپ رسید.

۴- طلاب چطور می توانند به عنوان شاعر و نویسنده، به نشر معارف ناب دینی بپردازند؟

طلاب می توانند با مطالعه عمیق کتب دینی و تاریخی، ادبیات خود را قوی کرده و نسبت به آن تعهد و پایبندی داشته باشند؛ سرودن و قلم زدن برای اهل بیت(ع) و شهدا را مایه ی افتخار خود بدانند تا دچار غرور و خودبزرگ بینی که آفت نویسندگی و شاعری است، نشوند.

۵- به عنوان بانوی طلبه شاعر و نویسنده چه میزان سرودن و نوشتن برای اهل بیت(ع) و شهدا در زندگی و موفقیت تان تاثیر گذاشته است؟

با وجود اینکه در دوران تحصیل در حوزه ازدواج کرده و دارای فرزند شدم و مسئولیت خانواده بر عهده ی من بود، اما نوشتن و شعر گفتن برای اهل بیت(ع) و شهدا به وقت من برکت زیادی می داد و هیچ گاه احساس نارضایتی و خستگی نمی کردم بلکه با شور و هیجان خاصی به زندگی و فعالیت های اجتماعی ادامه دادم و این حال خوبم را مدیون آنها هستم و خداوند بزرگ را شاکرم و "هذا من فضل ربی" می گویم.

باتشکر از فرصتی که برای این گفتگو اختصاص دادید