دکتر محمد گلدوست، استاد دانشگاه و کارشناس دینی صدا و سیما گفت: عرفان همان حالاتِ خوشِ باطنی است که با صفا و پاکی درون به انسان عنایت میشود.
به گزارش پایگاه خبری و رسانهای حوزههای علمیه خواهران / مازندران، دکتر محمد گلدوست، در سومین نشست مجازی با عنوان "در محضر علامه ذوالفنون" با محوریتِ شرحی بر الهینامه آیتالله حسنزادهآملی، که با حضور طلاب و مبلغین مدرسه علمیه تخصصی ریحانهالرسول سلاماللهعلیها در شهرستان جویبار، در فضای مجازی قرار برگزار شد، ضمن اشاره به مقدماتِ لازم برای ورود به بحث الهینامه، اظهار کرد: بر اساسِ تفکرِ عرفانی کُلّ هستی و کُلّ وجود، جز خداوند نیست و بقیه شبیه وجود او هستند. یعنی خداوند وجود مطلق است و سایر موجودات بهره ای از وجود خدا دارند.
استاد دانشگاه و کارشناس دینی صدا وسیما در ادامه تأکید کرد: عُرفا خداوند را حتا تشبیه به خورشید هم نمیکنند چون معتقدند هر آنچه که نور میدهد بالاخره روزی خاموش میشود ولی خداوند دائمالفضل و همیشه در خَلقِ جدید است و حتا اگر همه عالم هم از او روی بگردانند بر دامان پاک کِبریاییاش، گَردی نمینشیند.
وی در ادامه ضمنِ اشاره به مقاماتِ عالیه انسانی بیان کرد: مقامات یک حالت درونی است که در اثر ممارست و با گذشتِ زمان، خداوند به انسان میدهد و از او جداشدنی نیست. مانند ایمان که اگر همراه با علم باشد ایمانِ مُستقر و پایدار میشود در غیر این صورت استیجاری است. پس احوالِ خوش یعنی آن سرشت و خمیرمایه درونی و پاک که خداوند به انسان عنایت میکند.
استاد گلدوست همچنین با اشاره به نمونههایی از این حالاتِ معنوی در سیره بزرگان دین گفت: انسان اگر ضمیرِ درونش را از حِقد، کینه و تاریکی و .... پاک کند میتواند این حالات را درک کند. عرفان، همان حال خوش معنوی است و آنچه که از همه بزرگان، علما، دانشمندان و.... به جای مانده در اثر همین ممارست ها و حالات معنوی ویژه بود.
وی در ادامه یادآور شد: برای رسیدن به چنین حالاتی نیاز به تمرین و ممارست داریم. باید هوشیار باشیم و از خدا بخواهیم که به ما تلنگری بزند تا با ریاضت نفس، درونمان را صفا بخشیم چرا که اهل تاریکی راهی به بهشت ندارد.
انتهای پیام/
نظر شما