به گزارش پایگاه خبری و رسانه‌ای حوزه‌های علمیه خواهران/مازندران، خانم اعظم پورصادق کارشناس دینی مدرسه علمیه حضرت آمنه(س) با اشاره به قرب الهی اظهار داشت: برای رسیدن به قرب الهی، انسان می‌تواند از دو مسیر بهره‌برداری کند، یکی از طریق عبادات و دیگری از طریق بلاها، هر دو این روش‌ها به رشد و تعالی انسان کمک می‌کنند، اما تفاوت‌هایی نیز دارند.

وی در ادامه گفت: عبادات، اگرچه وسیله‌ای برای نزدیکی به خداوند هستند، ممکن است دو آسیب به همراه داشته باشند. آسیب اول این است که عبادت می‌تواند انسان را دچار غرور کند. با انجام چند نماز، روزه، شرکت در مجالس روضه و زیارت‌های مختلف، ممکن است احساس کنیم که به نوعی از خدا طلبکار شده‌ایم. لحن صحبت ما با خدا تغییر می‌کند و به جای شکرگزاری، به گله و شکایت می‌پردازیم. در حالی که انجام عبادات، توفیقی است که خداوند به ما عطا می‌کند و نباید فراموش کنیم که این نعمت‌ها از جانب اوست.

خانم پورصادق به عنوان نمونه مقربین بیان کرد: مانند حضرت ایوب (ع) در مواجهه با بلاها و مصائب، همواره شاکر خداوند بود. اما زمانی که به بلای آبرو دچار شد و مردم او را مورد قضاوت قرار دادند، به خداوند گفت: «خدایا، نمی‌توانم صبر کنم.» در اینجا ندا آمد که آیا تا به حال صبر نکرده‌ای؟ این صبر، توفیق الهی بوده است،بنابراین، اگر دعایی کردیم و مستجاب نشد، نباید از خداوند گله کنیم. گاهی اوقات، ما به خاطر عدم استجابت دعا، از خدا ناراحت می‌شویم و حتی ممکن است با اهل بیت (ع) قهر کنیم. در حالی که باید به یاد داشته باشیم که عبادات ما، به خودی خود، دلیل بر برتری ما نیستند و باید با تواضع و شکرگزاری به درگاه خداوند نزدیک شویم.

کارشناس دینی مدرسه علمیه حضرت آمنه(س) فریدونکنار در پاسخ به میزان انتظار بنده گان از خداوند اظهار داشت:خداوند اگر بخواهد، اعمال ما را با اعمال امیرالمؤمنین (ع) مقایسه می‌کند. حتی اگر اعمال ما را در کنار اعمال قنبر، یار وفادار آن حضرت، قرار دهد، باید بپرسیم که چه اعمالی داریم؟ آیا اعمال ما حتی به اندازه اعمال شاگرد علی (ع) هم می‌رسد؟ در این شرایط، چگونه می‌توانیم از خداوند طلبکار باشیم؟اگر کودکی با ما صحبت کند و ما به او توجه نکنیم، او ناراحت می‌شود. حال آنکه ما با خداوند صحبت می‌کنیم و در حین نماز، ذهن‌مان به همه چیز جز خدا مشغول است. در این حالت، چگونه انتظار داریم که خداوند به حرف‌های ما گوش دهد؟ البته، همین مقدار اعمالی که انجام می‌دهیم، خود جای شکر دارد، اما نباید طلبکار بود.

کارشناس دینی در ادامه گفت: در مقابل عجبی که از عبادت‌مان دچار آن می‌شویم، بلاها نه تنها باعث عجب نمی‌شوند، بلکه ممکن است انسان را بشکنند. در مشکلات، انسان به خداوند التماس می‌کند و به او می‌گوید: «خدا، خدا.» در این لحظات، انسان متوجه می‌شود که از کسی مانند خود نمی‌تواند توقع سلامت و آرامش داشته باشد و تنها از خداوند دعا می‌طلبد.پیامبر اکرم (ص) در بیماری سلمان فارسی به عیادت او رفت و گفت: «ای سلمان، خداوند در بیماری و مریضی سه چیز به تو می‌دهد.» اول اینکه در این شرایط، انسان مدام خدا را صدا می‌زند و به او توجه می‌کند، زیرا می‌داند که از انسانی مانند خود نمی‌تواند توقعی داشته باشد.

خانم پورصادق در بیان دومین نکته کلام رسول خدا(ص) بیان داشت: دومین نکته‌ای که پیامبر (ص) به سلمان فرمود، این است که در زمان بیماری، انسان به یاد خداوند می‌افتد و به او نزدیک‌تر می‌شود. در این حالت، انسان متوجه می‌شود که تنها خداوند است که می‌تواند به او کمک کند و از او طلب شفا می‌کند وسومین نکته این است که بیماری و بلاها، فرصتی برای پاکسازی گناهان و تقویت ایمان هستند. در این شرایط، انسان به خود می‌آید و به یاد می‌آورد که زندگی‌اش در دست خداوند است و باید به او توکل کند.

وی در پایان اظهار داشت: بنابراین، بلاها و مشکلات نه تنها باعث عجب نمی‌شوند، بلکه می‌توانند به انسان کمک کنند تا به خداوند نزدیک‌تر شود و درک عمیق‌تری از نعمت‌های الهی پیدا کند. در نهایت، این بلاها می‌توانند به عنوان وسیله‌ای برای رشد و تعالی روحی انسان عمل کنند و او را به قرب الهی نزدیک‌تر سازند.

انتهای پیام/